Snow Mountain, tentamens, Groen eiland en roeien!

Dag vrienden!
Ik heb er lang over nagedacht, maar ik kan geen fatsoenlijke reden bedenken voor het gebrek aan een nieuwe blog. Na er herhaaldelijk aan herinnerd te worden door het vaderfiguur, komt de blog er dan toch van. Ik geloof dat de titel ‘binnen een maand’ niet meer zo van toepassing is. Momenteel geniet ik van mijn eerste dagen echte vakantie, dus geen redenen meer om het voor me uit te schuiven. Uiteindelijk is het ook helemaal niet erg om te schrijven, ik moet er alleen even voor gaan zitten.

Het einde is nabij, over ongeveer 2,5e week stap ik weer op het vliegtuig naar het thuisland! Maar, eerst weer even terug naar waar ik gebleven was in m’n vorige blog. Oeh… De midterms, dat is al echt een tijd geleden! Die gingen prima prima, alles gehaald. Ik neem aan dat ik m’n finals afgelopen drie dagen ook gehaald heb. Over het weekend na de midterms: Twee dagen gesurft aan de oostkust, met een kleine hike op zaterdag met Loes en Lena, was leuk! De twee dagen surfen was met Adam, een van de Zweden. We hebben daar een dorpje met tien huizen gevonden en één hostel, heel rustig in een hele mooie omgeving.

De week erna was de hike op de Snow Mountain, met zo’n 3800 meter de tweede berg van Taiwan. Omdat Taiwan nogal bergachtig is, met hele mooie natuur, leek het me toch leuk een keer een echte hike te gaan doen! Mijn wandelmaatje was dus Lena, een Oostenrijkse die hier op vakantie was. Zij had wat meer ervaring met bergen, mijn ervaring houdt ongeveer op na wat bergjes in Noorwegen zes jaar geleden. Onze voorbereiding was niet volledig waterdicht, ons eten bestond uit koud voedsel van de 7-11, niet echt optimaal. Ik heb gelukkig wel een slaapzak kunnen lenen van de Mountainclub op de universiteit. Op woensdagavond spraken we af in Yilan, een stad aan de oostkust. Op donderdagochtend zouden we dan de bus nemen naar Wuling Farm, waar het beginpunt van de hike zou zijn. De donderdag zouden we naar de tweede hut lopen, 369 cabin. De eerste hut was op anderhalf uur lopen, dat was het niet echt waard, dus hebben we die overgeslagen. Vrijdag zouden we dan naar de top gaan, om zaterdag terug naar beneden te gaan. Zo gezegd, zo gedaan, alleen regende het pijpenstelen toen we opstonden op de vroege donderdagochtend. We twijfelden wat we moesten doen, maar besloten toch de bus te nemen. Bij Wuling Farm was het gelukkig droog. Na wat rompslomp met de permits (die moet je hebben voor de hogere bergen, zodat de politie weet dat je daar bent), en een lift van een erg aardige meneer naar het begin van de hike, konden we echt beginnen. Die lift was erg prettig, het was iets verder dan we dachten, en zonder zouden we de hut niet gehaald hebben voor donker. De hut was ongeveer 6 uur lopen, niet super zwaar, maar toch goed vermoeiend! De tocht was oké, ik moet zeggen dat hiken in de mist niet het allerleukste is, we konden niks zien, terwijl er zonder de wolken een bijzonder mooi uitzicht zou moeten zijn. Uiteindelijk bleek het weer het hele weekend min of meer hetzelfde weer. Vanuit de hut was er wel een redelijk uitzicht, dat verschilde alleen per uur, soms heel bewolkt, soms was er wat meer te zien.
De hut was het bevolkt met Taiwanezen, wij waren de enige Westerse mensen, wat ervoor zorgde dat we wederom veel bekijks trokken. We hadden veel aanspraak, met als gevolg dat we binnen een half uur werden uitgenodigd om met een groepje Taiwanezen warm te eten! Dat was een erg welkom aanbod, aangezien het zo’n tien graden op de berg was. Rond een uurtje of 8/half 9 ging iedereen al pitten, een gewoonte die ik niet had, maar aangezien er verder toch niets te doen was gingen wij ook ons ‘bed’ opzoeken. Dat bed bestond uit een stapelbed van 30 meter lang, met een isolerend laagje materiaal van plus minus een centimeter op de houten planken. Wakker worden bij elke keer omdraaien, maar ik neem aan dat dat erbij hoort. Rond 4 uur in de nacht stond iedereen op, wij bleven nog een uurtje langer uitslapen, tot rond vijven. De hut lag op 3200 meter als ik het goed heb, dus nog 600 meter stijgen tot de top! Uiteindelijk waren we nogal snel, iedereen was voor ons weg, maar we waren uiteindelijk bijna de eersten die terug in de hut waren, al om 12 uur. De top was koud en guur, met totaal geen zicht, beetje een tegenvaller dus. De laatste 100 meter was ik om de drie meter buiten adem, mijn eerste ervaring met hoogteziekte! Al had dat veel erger gekund.
Na terugkomst hadden we acht uur te overbruggen voor het slapen gaan. Ik vond het niet zoveel aan, we hadden niet eens een pak kaarten mee om een spelletje te spelen. Ik had wel mijn e-reader mee, gekregen van mams voor sinterklaas. Helaas bleek die ergens een tik opgelopen te hebben, en is al onbruikbaar geworden (dat heb ik je nog niet verteld mam, sorry!). Flink balen, op zo’n reis is een e-reader een bijzonder bruikbaar ding, behalve dat die kapot kan gaan… Verder niks te doen dus, maar gelukkig wel weer mensen om mee te praten. We ontmoetten een groepje Taiwanezen die voor onderzoek op de berg waren. Een daarvan was schijnbaar een van de beroemdste bergbeklimmers van Taiwan, de enige Taiwanese vrouw die de 7 hoogste toppen van de wereld (vraag me niet welke precies) én de Mount Everest van twee kanten heeft beklommen, heel bijzonder! Helaas was het moeilijk communiceren, ze kon bijna geen Engels, en wij bijna geen Chinees. De anderen van dat groepje gelukkig wel! Ook door hen werden we uitgenodigd om mee te eten, en zelfs om de volgende dag mee terug naar Taipei te reizen, ze hadden nog twee plaatsen over in hun busje! De laatste dag, bij het afdalen was er ineens een uurtje van perfect uitzicht! Dat was zo ontzettend mooi, dat was waarvoor ik de berg wilde beklimmen! De tocht terug is weer een ander verhaal, uiteindelijk duurde het zo’n twaalf uur om terug in Hsinchu te komen, maar dat is voor een andere keer…

Want, er is nog veel meer! Nouja, dat zeg ik wel, maar de weken na Snow Mountain is niet zoveel gebeurd. Een beetje studeren, een beetje biertjes drinken, af en toe een keertje uit, trainingen voor de dragonboat race, en vooral low-budget leven, aangezien mijn bankrekening toch wel wat geslonken was na Hongkong en Kenting. Het een na laatste weekend van mei was Bram naar de Filippijnen, en waren de vrouwen van de Duitsers in Taiwan. Simon wilde graag wat met z’n allen doen, dus Mattias en ik gingen mee naar Green Island. Dat is een eilandje op een uur met de ferry van Taitung af, zie google maps . We hadden bijzonder lekker weer daar! In Taitung moesten we drie uur op de veerboot wachten, dus gingen we naar een nabijgelegen strand. Met zo’n 35 graden op een mooi en bijna leeg strand en straalblauw water is drie uur wachten zeker geen straf. Twee nachten op het eiland was meer dan genoeg, het was niet groot. We hebben voor een hele dag elektrische scooters gehuurd, om rond te crossen op het eiland, genieten! Helaas was er geen fatsoenlijk strand te vinden, maar we hebben nog wel een kleine hike gedaan van anderhalf uur. Wat ik daar bij moet vermelden, ik heb eindelijk een levende slang in het wild gezien! Dat zorgde er helaas wel voor dat Simon meteen weer naar beneden wilde, die heeft een panische angst voor slangen… Op zondag zijn we terug gegaan richting Hsinchu, de snelste weg was via Kaoshiung en van daaruit met de hogesnelheidstrein. Dat op zich is al een ervaring, we zijn in anderhalf uur een stuk gereden wat anders 4,5 uur met de bus zou zijn.

Het weekend van 1 juni, anderhalve week geleden, was de dragonboat race. Na drie maanden trainen was dan de grote (anderhalve) dag! Helaas bleek dat ik de beste lengte/gewicht verhouding had én dat ik de langste van het team was… Dat betekende dat ik tot ‘flagcatcher’ gebombardeerd werd. Bahbah, drie maanden trainen zonder een meter zelf te mogen roeien in de race zelf. Aan de andere kant was het ook wel bijzonder om zo voor op de boot te zitten. Mijn taak was dus om aan het einde zo ver mogelijk voor op de boot te gaan hangen, om als eerste de vlag te kunnen grijpen! Hoe verder voor de boot uit, hoe eerder je de vlag hebt. Dit jaar was er maar een poule van zes internationale teams, dus helaas niet veel races. De eerste dag, zondag, was er maar één, en op maandag waren er drie. De race op maandag verloren we helaas, tegen de uiteindelijke winnaars. Op maandag wonnen we de eerste race ruim, waardoor we nog kans op de overwinning hadden. De tweede race zou beslissen of we in de finale stonden of niet, dus van groot belang! We lagen de hele race een meter achter, maat het was heel close! Ik zag dat de flagcatcher van het andere team niet helemaal op de punt zat, dus ik dacht, heeeeuj dat kan ik beter! Dus zodoende, ik ging op het uiterste puntje zitten. Kon ik dan toch nog iets nuttigs doen voor het team? Ik bleek iets te enthousiast… Op het laatste moment strekte ik me uit om de vlag te pakken, maar dat was allemaal iets teveel van het goede, ik had de vlag wel, maar donderde vervolgens in het water. Dat was niet helemaal de bedoeling. Ik hoorde van tevoren iets vaags over diskwalificatie als de flagcatcher in het water valt. Mijn redding was de flagcatcher van het andere team. Wat bleek, die was ook in het water gevallen! Helaas 0,85 seconden voor mij, waardoor we de race alsnog verloren hadden.
De laatste race was dan voor de derde plek en de derde prijs van 10000 NTD, ofwel 250 euro. Alle laatste restjes werden eruit geroeid, en er werd zowaar gewonnen van een team Japanse kastjes! Algeheel was het een bijzondere ervaring, de dragonboat race wordt groots gevierd in Taiwan, dus het was vol met mensen daar! Niet alleen voor onze competitie, er waren een hoop Taiwanese teams die er echt professioneel uit zagen. De dag werd afgesloten met een heerlijke bbq, gesponsord door onze prijs.

Afgelopen weekend was het laatste weekend voor de finals, dus dat heb ik voornamelijk besteed aan studeren. Behalve op donderdagavond. Voor donderdag had ik kaartjes geregeld voor een honkbalwedstrijd in Taipei. Ik zou en moest toch een keer naar een wedstrijd hier. In een halfvol stadion (een echte, waar 20000 man in kunnen), speelden de Brother Elephants tegen de Monkeys, Ik heb zowaar tien mensen meegekregen naar de wedstrijd, terwijl niemand verder het spelletje echt snapte. Maar als ik begin over honkbal, dan is het einde zoek, dus ik heb alles uitgelegd! De wedstrijd was erg leuk, veel acties, met winst voor de Monkeys.

Nu is het tijd voor het laatste weekend weg in Taiwan. Het enige overgebleven op m’n ‘to see’ lijstje is Taroko Gorge, nabij Hualien (wederom: Google!). Morgenavond gaan we door naar Taitung, waar Willy, een vriend die ik via Steven heb ontmoet, te bezoeken. Morgennacht is de wedstrijd Nederland-Spanje, om drie uur in de ochtend. Willy heeft voor ons een hostel gevonden met een Nederlandse eigenaar, en een beamer, dus we kunnen waarschijnlijk de wedstrijd op groot scherm kijken daaro! Zondag gaan we terug naar Hsinchu voor het laatste avondmaal met een hoop internationale studenten, om ’s nachts met Simon op het vliegtuig te stappen voor tien dagen Filippijnen, Palawan om precies te zien, en ‘El Nido’ om nog preciezer te zijn. Palawan is het eiland, El Nido het stadje. Dat is dan ook gelijk de laatste google-tip! Goed leven dus, al begin ik toch stiekem ook al wel een beetje uit te kijken naar het Nederlandse leventje…

Er zal nog een laatste blog komen! Helaasch kan ik daar geen tijdsaanduiding voor geven op dit moment…
De foto's van de Dragonboat race en Green Island heb ik niet gemaakt, dus die komen nog!